2014-08-03
Podróż Belle France 2014 - Północ
Opisywane miejsca:
Beauvais, Chartres, Rouen, Étretat, Arromanches les bains, Bayeux, Caen, Mont Saint-Michel, Saint-Malo (7449 km)
Typ: Album z opisami
Do Beauvais dolecieliśmy samolotem linii Wizzair. Podróż po Francji odbywaliśmy wypożyczonym samochodem. Choć w kolejce do wypożyczalni straciliśmy prawie dwie godziny, to miłą niespodzianką było to, że dostaliśmy samochód wyższej klasy od zamówionego - nowy jak spod igły Nissan Qashqai z silnikiem dieslowskim. Po drogach Francji przemierzyliśmy nim prawie 4.500 km "zaliczając" trasę: Beauvais - Chartres -Rouen - Étretat - Caen - Courseulles sur Mer - Arromanches les Bains - Bayeux - Mont Saint Michel - Saint Malo - Alençon - Ecuillé - Angers - Langeais - Azay le Rideau - Villandry - Chennonceau - Tours - Blois - Amboise - Chambord - Limoges - Albi - Castres - Carcassonne - Lastours - Narbonne - Awinion - Pont du Gard - Arles - Saintes Maries de la Mer - Aigues Mortes - Le Puy en Velay - Beaune - La Rochepot - Dijon - Troyes - Châlons en Champagne - Reims - Compiègne - Beauvais. Z uwagi na to, że materiał z podróży jest dość obszerny podzieliłem go na kilka części. W pierwszej z nich przedstawiam Chartres oraz Normandię i Saint Malo w Bretanii. W drugiej - zapraszam w Dolinę Loary. W trzeciej - na południe Francji, zaś w czwartej - do Burgundii, Szampanii i Pikardii.
Mianem "pamięci średniowiecza" określił gotycką katedrę w Chartres francuski mediewista Émile Mâle (1862-1954). Leżące w w Regionie Centralnym, w departamencie Eure-et-Loir Chartres w swej zamierzchłej przeszłości było zamieszkałe przez galijskie plemię Karnutów. Po podboju Galii przez Rzymian miejscowość nosiła nazwę Autricum. W III wieku, według legendy do Chartres przybyli pierwsi chrześcijanie. Odnaleźli oni w grocie celtycką rzeźbę brzemiennej kobiety, którą uznali za wyobrażenie brzemiennej Marii Panny. Uznali to za cud i zbudowali pierwszy drewniany kościół. W końcu IV wieku miejscowość została siedzibą biskupstwa. Zniszczone i splądrowane przez Normanów miasto odżyło dzięki relikwii podarowanej w 846 roku przez Karola Łysego, znanej jako "Welon Najświętszej Dziewicy". Przy miejscowej katedrze działała w XI wieku tzw. szkoła z Chartres, zrzeszająca grono czołowych filozofów epoki. W roku 1194 pożar strawił drewniany kościół. Ocalała jednak święta relikwia - sancta camisia, czyli suknia, którą ponoć miała na sobie Maria Panna podczas narodzin Chrystusa. Wydarzenie to zostało uznane za cud i dlatego cystersi zdecydowali się na budowę kamiennej świątyni. Nazwiska jej budowniczych nie są znane. Budowa miała miejsce w latach 1194-1220, a w roku 1260 nastąpiła konsekracja katedry. Była to pierwsza we Francji katedra poświęcona Najświętszej Dziewicy. W średniowieczu co roku odbywały się tu cztery wielkie odpusty, na które ściągały tłumy pielgrzymów.
W 1979 roku katedra w Chartres została wpisana na listę światowego dziedzictwa kultury UNESCO.
W 1979 roku katedra w Chartres została wpisana na listę światowego dziedzictwa kultury UNESCO.
Kolejnym miastem na naszym francuskim szlaku była dawna stolica księstwa Normandii - Rouen.
Położone w regionie Górna Normandia, w departamencie Seine-Maritime miasto jest wielkim portem morsko-rzecznym na skrzyżowaniu ważnych szlaków handlowych w pobliżu ujścia Sekwany. W starożytności dzisiejsze Rouen było grodem galijskim, następnie rzymskim miastem Rotomagus. Od ok. 260 roku jest siedzibą biskupstwa (a później arcybiskupstwa). W roku 841 i ponownie w roku 859 zostało spalone przez Normanów. Od roku 911 stało się stolicą księstwa Normandii. Miasto było ważnym ośrodkiem handlu i rzemiosła (sukiennictwo). Zmonopolizowało także morski eksport wina z Szampanii i Burgundii.
W roku 1204 Rouen zostało włączone do domeny królewskiej. W czasie wojny stuletniej w latach 1419-1449 pozostawało w rękach Anglików. W 1431 roku spalono tu na stosie Joannę d'Arc. Od II połowy XV wieku rozkwit Rouen związany był z handlem kolonialnym i wyrobem fajansów. W XVI i XVII wieku miasto stanowiło ważny ośrodek hugenotów. Po wybuchu rewolucji francuskiej było ośrodkiem rojalistów. W XIX wieku rozwój miasta przyśpieszony został usprawnieniem żeglugi na Sekwanie i połączeniami kolejowymi.
Rouen przyciąga uwagę pięknymi zabytkowymi staromiejskimi kamieniczkami i wspaniałymi zabytkami sakralnymi - gotycką katedrą Notre Dame z XII-XVI wieku, uwiecznioną w serii obrazów Claude'a Moneta, kościołami p.w. św. Maclou i św. Wincentego, opactwem Saint Ouen, pięknym Pałacem Sprawiedliwości z XV-XVI wieku, ratuszem z XVIII wieku i późniejszymi zabytkami.
Warto zauważyć, że wśród miast partnerskich Rouen znajdziemy aż pięć miast polskich: Wejherowo, Gostyń, Gdańsk, Luboń i Szczecin.
Étretat jest niewielkim miasteczkiem położonym na Wybrzeżu Alabastrowym (Côte d’Albâtre) nad Kanałem La Manche w departamencie Seine-Maritime w Górnej Normandii. Miejscowość znana jest z malowniczych kredowo-wapiennych klifów, iglic i łuków (Porte d'Aval, Porte d'Amont i Manneporte), rozsławionych obrazami takich artystów jak Eugène Boudin, Gustave Courbet i Claude Monet. Pierwotnie była niewielką wioską rybacką, która z czasem przekształciła się w renomowany kurort.
Wczesnym rankiem 6 czerwca 1944 roku (D-day) wojska sprzymierzonych rozpoczęły lądowanie na plażach Normandii i przełamywanie niemieckiego Wału Atlantyckiego. Lądowanie to, określone kryptonimem "Neptun", było pierwszą fazą operacji desantowej w okupowanej Francji, znanej pod kryptonimem "Overlord". Alianccy spadochroniarze zostali zrzuceni w pobliżu Sainte-Mère-Eglise i tzw. Pegasus Bridge, zaś desant morski lądował na plażach oznaczonych kryptonimami: "Sword", "Juno", "Gold", "Omaha" i "Utah". Nazwy te nadal są w powszechnym użyciu. Z w/w plaż odwiedziliśmy trzy - "Sword", "Juno" i "Gold".
Bayeux jest miastem w departamencie Calvados, położonym w pobliżu Kanału La Manche w odległości ok. 30 km na północny zachód od Caen. Osada została założona w I wieku p.n.e. i za czasów rzymskich znana była jako Augustodurum. W czasach schyłkowego cesarstwa przyjęła nazwę od miejscowego celtyckiego plemienia Bodiocassi lub Bajocassi, która z czasem przyjęła formę Bayeux. W końcu III wieku miasto zostało otoczone murami, które rozebrano dopiero w XVIII stuleciu. Ufortyfikowane miasto stanowiło część systemu obrony wybrzeży Imperium przed piratami i stacjonował w nim legion rzymski. Począwszy od IV wieku Bayeux jest siedzibą biskupstwa.
Miasto doznało poważnych zniszczeń w czasie najazdów Wikingów w końcu IX wieku, lecz w początkach X wieku za panowania Bothona zostało odbudowane. W następnym stuleciu Odo, przyrodni brat Wilhelma Zdobywcy, ukończył budowę katedry, którą poświęcono w 1077 roku. Miasto zaczęło jednak tracić na znaczeniu, gdy Wilhelm swoją stolicą ustanowił pobliskie Caen. Gdy król Anglii Henryk I pokonał swego brata Roberta Curthose’a w walce o rządy nad Normandią, miasto zostało spalone, by dać odstraszający przykład reszcie księstwa. Za panowania Ryszarda Lwie Serce Bayeux było na tyle bogate, by nabyć prawa miejskie. U schyłku średniowiecza dzieje miasta były bardzo burzliwe. Było ono wielokrotnie plądrowane do czasu, gdy angielski król Henryk V zdobył je w 1417 roku. Po bitwie pod Formigny król Francji Karol VII odzyskał Bayeux, a w 1450 roku udzielił jego mieszkańcom amnestii generalnej.
Epoka renesansu nie pozostawiła w Bayeux zbyt wielu śladów. Do najpiękniejszych zabytków z tego okresu należy kościół p.w. św. Patryka z lat 1544-1548. W latach wojen religijnych pomiędzy katolikami i protestantami w II połowie XVI wieku wiele obrazów, witraży i figur zdobiących kościoły zostało zniszczonych. Po soborze trydenckim miasto było znaczącym ośrodkiem kontrreformacji. W XVII wieku w Bayeux rozwinął się przemysł tekstylny. W XVIII stuleciu unowocześniono infrastrukturę miejską, rozebrano mury obronne, zasypano fosy. Rozwinęła się także produkcja koronek i wyrobów z porcelany. W 1858 roku miasto uzyskało połączenie kolejowe z Cherbourgiem i Paryżem, a wkrótce potem zainstalowano oświetlenie gazowe i wodociągi, zaś na początku XX wieku uruchomiono elektrownię.
Podczas II wojny światowej Bayeux było pierwszym wikekszym miastem Normandii wyzwolonym przez Aliantów. Oddziały brytyjskie wkroczyły tu już 7 czerwca 1944 roku, zaś 16 czerwca gen. Charles de Gaulle wygłosił tu jedno z najważniejszych przemówień, w którym potwierdził udział Francji w wojnie po stronie Sprzymierzonych. Bayeux nie doznało praktycznie zniszczeń w czasie walk o Normandię, gdyż siły niemieckie skoncentrowały się na obronie pobliskiego Caen.
W Bayeux znajduje się największy brytyjski cmentarz wojenny na terenie Francji z czasów II wojny światowej. Spoczywa na nim 3.935 żołnierzy brytyjskich oraz 466 Niemców.
Położone nad rzeką Orne, w pobliżu jej ujścia do kanału La Manche miasto Caen jest stolicą historycznej Normandii i ośrodkiem administracyjnym regionu Dolna Normandia oraz departamentu Calvados.
Caen zostało założone w II połowie XI wieku przez Wilhelma Zdobywcę, jako jego główna siedziba. W mieście wybudowano zamek i dwa opactwa - męskie (Abbaye aux Hommes) i żeńskie (Abbaye aux Dames). W opactwie męskim znalazł miejsce swego wiecznego spoczynku Wilhelm, zaś w opactwie żeńskim pochowano jego żonę Matyldę.
Późniejsze dzieje miasta były burzliwe. W czasie wojny stuletniej w 1346 i 1417 roku Caen zostało zdobyte i splądrowane przez Anglików. W 1450 roku powróciło do Francji. Rozkwit miasta nastąpił w XVI wieku i był związany z francuską penetracją wybrzeży Ameryki i Afryki. W czasie wojen religijnych we Francji miasto mocno ucierpiało. W XVII wieku było ważnym ośrodkiem protestantyzmu. Straciło na znaczeniu po odwołaniu edyktu nantejskiego przez Ludwika XIV w 1685 roku. W okresie rewolucji francuskiej, w latach 1789-1799 w Caen duże wpływy mieli żyrondyści. Wiek XIX to okres industrializacji i rozbudowy miasta.
W czasie Operacji "Overlord" w czerwcu i lipcu 1944 roku w mieście i jego okolicach toczyły się zacięte walki wojsk alianckich z Niemcami. Caen zostało ostatecznie zdobyte przez brytyjską 2 Armię, lecz w wyniku działań bojowych zostało zniszczone w około 60% zabudowy miasta.
Dziś odbudowane ze zniszczeń miasto jest dużym ośrodkiem przemysłu samochodowego, elektronicznego, farmaceutycznego, papierniczego i cementowego. Caen jest również starym ośrodkiem naukowym z uniwersytetem (od 1432 roku), politechniką i licznymi instytutami badawczymi.
Opactwo Mont Saint-Michel (Abbaye du Mont-Saint-Michel) położone jest na skalistej wyspie pływowej w Zatoce Wzgórza Świętego Michała (Baie du Mont Saint-Michel), połączonej ze stałym lądem groblą długości 1800 metrów. Zabytek leży w departamencie Manche w Dolnej Normandii, tuż przy granicy z Bretanią.
Na wspomnianej wyżej wyspie wzniesione zostało sanktuarium św. Michała Archanioła. Jego oryginalna nazwa łacińska to Mons Sancti Michaeli in periculo mari (Wzgórze Świętego Michała w niebezpiecznym morzu). Architektura sanktuarium oraz zatoka z dużymi pływami morskimi sprawiają, iż jest to jedno z najchętniej odwiedzanych miejsc w Normandii (rocznie ok. 3,2 mln osób). Od 1979 roku stanowi część Światowego Dziedzictwa Ludzkości UNESCO.
Wokół obecnego Mont Saint-Michel rozciągał się w starożytności las Scissy, wówczas jeszcze niezalany morzem, stanowiący siedzibę dwóch plemion celtyckich. Zdaniem opata Gillesa Derica, historyka bretońskiego z XVIII wieku, w tamtych czasach wzgórze było poświęcone Belenowi, galijskiemu bogu Słońca. W czasach rzymskich zbudowana została sieć dróg przecinających całe terytorium Armoryki (krainy na terenie Galii, obejmującej tereny między Loarą i Sekwaną): jedna z nich, łącząca Dol-de-Bretagne z Fanafmers (Saint-Pair), biegła na południe od Mons Belenus (Góry Belena). Wyspa w tym okresie była znana, jako Mont Tombe (Góra Cmentarna). Mieszkający w pobliżu Rzymianie rozwijali kult boga słońca, nazywanego przez nich Mitrą. Według miejscowej legendy z tego okresu, na wzgórzu pochowano w złotych butach i trumnie Juliusza Cezara. Gdy około IV wieku na terenach tych pojawiło się chrześcijaństwo, w połowie wysokości wzgórza została wzniesiona kaplica poświęcona św. Szczepanowi, pierwszemu męczennikowi. Po niej pojawiła się u stóp skały następnia kaplica ku czci św. Synforiana, pierwszego męczennika Galów. Kaplice pozostawały pod opieką proboszcza z Astériac (Beauvoir).
Według legendy, w 709 roku biskupowi Avranches, św. Aubertowi, objawił się Michał Archanioł, prosząc o zbudowanie kościoła na skale. Biskup dwukrotnie zlekceważył prośbę aż do momentu, kiedy św. Michał, dotknąwszy palcem biskupiej głowy, wypalił w niej dziurę, ale pozostawił nieszczęśnika przy życiu. Czaszka św. Auberta z owym otworem przechowywana jest do dziś w katedrze w Avranches. Krótko potem została zbudowana pierwsza kaplica w grocie, a poprzednia nazwa Mont-Tombe została zastąpiona łacińską nazwą Mons Sancti Michaeli in periculo mari (Wzgórze Świętego Michała w niebezpiecznym morzu) i jej francuskim odpowiednikiem - Mont-Saint-Michel-au-péril-de-la-Mer. Legendy wspominają, że podczas budowy doszło do rzekomych cudów - poranna rosa wyznaczyła zarys fundamentów, skradziona krowa ukazała się nagle tam gdzie powinien lec pierwszy złom granitu, trzymane na rękach niemowlę odsunęło stopami głaz zagradzający drogę oraz ukazał się św. Michał, który wskazał źródło słodkiej wody.
Bogactwo i siła nowego opactwa, jak też i prestiż sanktuarium, przyciągały tłumy pielgrzymów, co trwało aż do okresu reformacji. U stóp sanktuarium powstało miasteczko oferujące pielgrzymom gościnę. Opactwo nieprzerwanie cieszyło się względami książąt normandzkich, a następnie królów Francji.
Dziś dwa razy w roku - w pierwszą niedzielę maja i 29 września - do Mont Saint-Michel przybywają tłumy pielgrzymów. W te dni odbywają się uroczystości związane z kultem św. Michała Archanioła.
Tłumy turystów z całego świata są tu zawsze...
Saint-Malo to otoczona murem miejscowość portowa w Bretanii, w departamencie Ille-et-Vilaine.
Miasto rozwinęło się przy klasztorze założonym w VI wieku przez walijskiego mnicha Maclo (Malo), późniejszego świętego. W XII wieku otrzymało prawa miejskie. W latach 1144-1790 było siedzibą biskupstwa. Stanowiło przedmiot sporów między biskupami, popieranymi przez królów francuskich i książętami Bretanii, sprzyjającymi Anglikom. W średniowieczu Saint Malo było dużym ośrodkiem handlowym. W roku 1491 zostało przyłączone do Korony francuskiej. W XVI i XVII wieku miasto było bazą wypraw do Ameryki Północnej, zaś w XVIII wieku podupadło.
Podczas II wojny światowej Saint Malo doznało dużych zniszczeń.
Dziś jest znaczącym ośrodkiem przemysłu spożywczego (przetwórstwo ryb), węzłem komunikacyjnym (połączenie promowe z Wielką Brytanią) i portem rybackim. W Saint Malo usytuowana jest pobliżu pierwsza na świecie elektrownia pływowa o mocy 240 MW, zbudowana w 1966 roku. Miasto jest też ośrodkiem turystycznym i kąpieliskiem morskim.
W przeszłości Saint-Malo stało się słynne, jako siedlisko korsarzy, którzy zmuszali statki przepływające przez Kanał La Manche do płacenia trybutu. Miasto rozsławili także żeglarze. Pochodzący stąd Jacques Cartier (1491-1557), eksplorował tereny Ameryki Północnej uczestnicząc w 1523 roku w wyprawie Giovanniego da Verazzano, badającej wybrzeża Karoliny Północnej i Południowej, Nowego Jorku i Maine, a następnie w roku 1534 dowodził wyprawą poszukującą zachodniej drogi morskiej do Azji. Opłynął wówczas Nową Fundlandię i wpłynął do Zatoki Świętego Wawrzyńca, odkrył Wyspę Magdaleny i Wyspę Księcia Edwarda, a na półwyspie Gaspé uroczyście wziął odkryty kraj w posiadanie Francji. Również pierwsi koloniści zasiedlający Falklandy pochodzili z Saint Malo. Nadali oni archipelagowi miano Îles Malouines, nawiązującą do nazwy ich miasta, od której wywodzi się hiszpańska nazwa Falklandów - Islas Malvinas.
Zaloguj się, aby skomentować tę podróż
Komentarze
-
Miło mi, że się podobało. Zapraszam na kolejne części - Zamki nad Loarą (2), Południe (3), Burgundię, Szampanię i Pikardię (4). Pozdrawiam. :)) -
Piękna podróż - byliśmy w tamtych rejonach kilka lat temu i miło powspominać- dzięki -
musze tam jechać!! -
klify Côte d’Albâtre
-
Niezły, nie przeczę, ale i tak kilka regionów się w nim nie zmieściło ...
-
...4500 km, to niezły Tour de France!... -
Oczywiście, podróż będzie miała 4 dość obszerne odcinki. Zawsze jesteś miłym gościem. Pozdrawiam. :)
-
Pozwól, Leszku, że powoli i na raty będę podróżowała po Francji, dzięki za pokazanie tkaniny i katedry. -
Tak sobie zaglądam powspominać :) -
...całkiem niedawno podróż po prezentowanym przez Ciebie, Leszku, kawałku Francji przeszła nam koło nosa. Z tym większym zainteresowaniem podążam wirtualnie Twoim śladem!...
-
Z wielką przyjemnością podróżowałam z Tobą po tej części Francji, czekam na następne.
Opisy jak zwykle super. -
Ja powiem inaczej - podobają mi się oba kraje,ale Włochy są mi bliższe. Może dlatego, że spędziłem tam prawie 2 lata. :)
-
Twoje relacje sa zawsze bardzo ksztalcace i nieinaczej bylo tym razem. Po zapoznaniu sie z nia moj poziom wiedzy od razu poszedl w gore :-)
Nie moglem sie powstrzymac od przeczytania komentarzy pod Twoja podroza, w ktorych ich autorzy wyrazaja opinie, ze wola Wlochy... Ja akurat jestem za Francja :-) -
Hooltayko - oczywiście, że warto. Choć kuchnię wolę też włoską...
-
Ja też wolę Włochy...
Włosi i Francuzi bardzo się różnią.
Wolę zwariowanych Włochów.
Jednak Francja ma też wspaniałą kuchnię,wina i zabytki.
Warto ją zwiedzić-) -
Marku, je też wolę Włochy, ale - trawestując słynne powiedzenie Henryka IV - "France vaut bien un voyage"...
-
wrócę tu jeszcze, pozdrawiam -
Całkiem interesująca ta Francja; nic dziwnego, że jest liderem w świecie pod względem odwiedzin cudzoziemców.Chociaż ja wolę Włochy. Pozdrawiam -
...żeby nie zapeszyć, ale na razie wszystkie zdjęcia się otworzyły!...
-
Piękna wycieczka i jak zwykle u Ciebie skrupulatnie opisana.
Francja jest bardzo ciekawa i jest co zwiedzać.
Czekam na kolejne etapy podróży.
Pozdrawiam serdecznie-) -
Iwonko, objechaliśmy spory kawał Francji, tak że zbiorą się z tego i następne odcinki. Na razie - głównie Normandia, choć w tej części jest i Chartres i bretońskie Saint-Malo. W następnych odcinkach będą zamki nad Loarą, południe Francji, Burgundia i Szampania... Pozdrawiam.
-
no...Leszku, to teraz wiem gdzie byłeś jak Cię nie było. Widzę, że podróż imponująca to jeszcze powrócę.